Tiamazol, Thiamazolum - dawkowanie, działanie, ulotka, skutki uboczne

Wskazania do stosowania tiamazoli

Tiamazol, lek z grupy imidazoli, jest stosowany w leczeniu chorób tarczycy. Jego zastosowanie obejmuje:

• Wspomaganie terapii jodem radioaktywnym, zarówno przed jak i po jej zastosowaniu,
• Przygotowanie do operacji chirurgicznej w przypadkach nadczynności tarczycy,
• Leczenie kryzysów tarczycowych,
• Terapia nadczynności tarczycy, gdy występuje niewielkie wole lub go brak,
• Profilaktyka u osób z łagodną nadczynnością tarczycy i gruczolakami, szczególnie gdy są narażone na jod,

Mechanizm działania tiamazolu

Tiamazol działa poprzez ograniczenie produkcji hormonów tarczycy, co osiąga przez zakłócenie procesu włączania jodu do tyrozyny. Chociaż dokładny mechanizm nie jest w pełni zrozumiały, uważa się, że tiamazol zmniejsza aktywność peroksydazy tarczycowej, enzymu niezbędnego do przyłączania jodu do tyrozyny. Efektem jest obniżenie poziomu tyroksyny i trójdotyroniny we krwi. Reakcja organizmu na tiamazol różni się w zależności od pacjenta. Lek nie wpływa bezpośrednio na już wytworzone hormony tarczycy. Dlatego efekt leczenia pojawia się dopiero po zużyciu zapasów hormonów zgromadzonych w komórkach tarczycy.

Dawkowanie tiamazolu

• Tiamazol, stosowany w leczeniu nadczynności tarczycy, ma zalecane dawki dobowe od 10 mg do 40 mg. Dawka początkowa zależy od ciężkości nadczynności, innych chorób, wieku i masy ciała pacjenta. W niektórych przypadkach, tiamazol jest łączony z lewotyroksyną, by zapobiec niedoczynności tarczycy.
• Dawkowanie u dzieci ustala się na podstawie ich masy ciała, zwykle nie przekraczając 40 mg na dobę. Tiamazol przyjmuje się z małą ilością płynu. Dostosowanie dawki jest konieczne u osób starszych, z niewydolnością wątroby lub nerek. Nie zaleca się stosowania tiamazolu u dzieci poniżej 2 lat.
• Terapia trwa zazwyczaj od 6 miesięcy do 2 lat, zależnie od diety, rodzaju nadczynności, czasu trwania leczenia i dawki leku. Przed operacją tarczycy, leczenie rozpoczyna się 3-4 tygodnie przed zabiegiem. W terapii jodem radioaktywnym, tiamazol jest często stosowany wspomagająco, z dawką i czasem leczenia dostosowanym do stopnia nadczynności.

Przeciwwskazania do stosowania tiamazolu

Tiamazol jest niewskazany u osób uczulonych na tę substancję lub inne tionamidy. Nie powinien być stosowany, jeśli pacjent miał wcześniej uszkodzenia szpiku związane z leczeniem karbimazolem lub tiamazolem, ma niski poziom granulocytów we krwi, doświadczył ostrego zapalenia trzustki po leczeniu karbimazolem lub tiamazolem, lub miał cholestazę przed rozpoczęciem terapii tiamazolem.

Ostrzeżenia i środki ostrożności przy stosowaniu timazolu

Skutki uboczne

Bardzo częste: pokrzywka, świąd, wysypka, ból stawów.

Niezbyt częste: agranulocytoza.

Rzadkie: zaburzenia smaku, gorączka.

Bardzo rzadkie: łysienie, trombocytopenia, pancytopenia, żółtaczka cholestatyczna, polineuropatia, autoimmunologiczny zespół insulinowy, ostry obrzęk ślinianek, toksyczne zapalenie wątroby, toczeń rumieniowaty polekowy, uogólniona limfadenopatia. 

Wpływ na prowadzenie pojazdów

Tiamazol może minimalnie wpływać na zdolność kierowania pojazdami i obsługiwania maszyn, ze względu na potencjalne zawroty głowy.

Wpływ na ciążę

W ciąży, tiamazol stosuje się tylko w przypadkach klinicznie uzasadnionych, po ocenie korzyści dla matki i ryzyka dla płodu. Lek przenika przez łożysko, osiągając w krwi płodu stężenia podobne do tych w osoczu matki. Może powodować wady rozwojowe u płodu, takie jak wady twarzoczaszki, przepuklina pępowinowa, zrost przełyku, ubytek przegrody międzykomorowej, czy zaburzenia w budowie przewodu pępowionowo-jelitowego. W ciąży wymagającej leczenia nadczynności tarczycy, należy dostosować dawkowanie i monitorować stan matki i dziecka.

Wpływ na laktację

W okresie laktacji, tiamazol przenika do mleka matki. Możliwe jest stosowanie niskich dawek (do 10 mg) pod ścisłą kontrolą lekarza, najlepiej po karmieniu. W trakcie terapii należy monitorować noworodka pod kątem ryzyka niedoczynności tarczycy.

Interakcje z lekami

• Nadmiar jodu i stosowanie amiodaronu, leku przeciwarytmicznego klasy III, mogą osłabiać działanie tiamazolu. Z kolei znaczny niedobór jodu może nasilać jego efekty.
• Istnieje ryzyko zmniejszenia skuteczności doustnych leków przeciwzakrzepowych, takich jak acenokumarol i warfaryna, które są antagonistami witaminy K. Może to zwiększać ryzyko powstawania zakrzepów.
• Ponadto, stosowanie tiamazolu razem z klozapiną, atypowym neuroleptykiem, może podwyższać ryzyko leukopenii, czyli obniżenia liczby białych krwinek w osoczu.

Inne środki ostrożności

• Ostrożność jest wymagana przy stosowaniu tiamazolu u pacjentów z wolem, ze względu na ryzyko jego powiększenia. Zaleca się regularne badania krwi, szczególnie u osób z ryzykiem granulocytopenii. Rzadko tiamazol może wywołać agranulocytozę, objawiającą się stanem zapalnym gardła, błony śluzowej jamy ustnej, gorączką.
• Tiamazol może powodować ostre zapalenie trzustki, w takim przypadku należy przerwać leczenie. Podczas terapii może wystąpić niedoczynność tarczycy, co można regulować dostosowując dawkę tiamazolu lub dodając lewotyroksynę. U niektórych pacjentów może wystąpić wzrost masy ciała. Przedwczesne zakończenie leczenia tiamazolem może nasilić nadczynność tarczycy.
• Podczas stosowania tiamazolu zaleca się używanie skutecznej antykoncepcji.