Uzależnienie od hazardu − gdy grasz w pokera z życiem...
Jak dochodzi do uzależnienia od hazardu? Po czym poznać, że niewinna rozrywka zamienia się w nałóg? Jakie są niepokojące objawy związane z przywiązaniem do hazardu? Sprawdź!
Spis treści
Uzależnienie od hazardu zaczyna się niewinnie. Ciężko wychwycić pierwsze momenty utraty kontroli. Uzależnienie najczęściej pozostaje tajemnicą samego gracza − ukrywa to przed rodziną, bliskimi i znajomymi z pracy. Oczywiście do czasu, aż dłużnicy nie zapukają do drzwi. Zobacz na czym polega uzależnienie od hazardu i jak sobie z nim poradzić.
Spis treści:
Uzależnienie od hazardu − rodzaje
W latach 80. hazard patologiczny został sklasyfikowany jako zaburzenie kontroli impulsów. Dla porównania, do tej samej grupy zaburzeń zaliczono piromanię, czyli chorobliwą skłonność do podpalania lub zabaw z ogniem.
Obecnie, po wielu latach dyskusji, hazard jest postrzegany jako forma (drogiego) uzależnienia behawioralnego.
Wśród różnych klasyfikacji hazardu najbardziej popularny jest podział na hazard:
- rekreacyjny − nie jest niczym niepokojącym, to zabawa i sposób na spędzanie wolnego czasu
- ryzykowny − niesie ze sobą pewne ryzyko, ale ewentualne skutki nie są przytłaczające dla gracza
- problemowy − negatywne konsekwencje gry mają poważniejszy charakter i trudniej się z nimi uporać
- patologiczny − uzależnienie objawia się w pełni, gracz nie tylko nad nim nie panuje, ale odczuwa jego skutki: społecznie i zdrowotnie
Sprawdź, czym różni się nałóg od uzależnienia.
Uzależnienie od hazardu − objawy
Niełatwo rozpoznać uzależnienie u bliskiej osoby, bo hazardzista ukrywa prawdę przed rodziną i znajomymi. Niepokojącymi syndromami dla bliskich są późniejsze niż zwykle powroty do domu, większy debet na wspólnym koncie, zmiany nastroju partnera, zamyślenie, nerwowość czy problemy ze snem.
Zanim komornik lub wierzyciele zapukają do drzwi i zanim będzie można mówić o uzależnieniu, najpierw pojawia się faza zainteresowania hazardem. Najczęściej dotyczy ona nastolatków i trwa około 10 lat.
Okazjonalne granie może doprowadzić do fazy zwycięstw, która trwa 3 − 5 lat. Duże wygrane, pobudzenie i emocje wciągają gracza w wir dalszych zakładów. Faza zwycięstw to też ryzyko coraz większych niepowodzeń i utraty sporej gotówki.
Stąd już tylko krok do fazy strat, gdzie hazardzista zadłuża się u wierzycieli, oszukuje rodzinę, kłamie w pracy, a ewentualne wygrane idą na spłatę długów.
Wiara gracza w wielką wygraną nie pozwala się mu wycofać, ale brak środków i coraz większe długi wpędzają go w fazę desperacji. Jest to czas separacji od rodziny, wyrzutów sumienia, psychicznego wyczerpania a nawet oszustw i przestępstw. To ostatni moment na zwrócenie się po pomoc.
Sprawdź też, co to jest zespół abstynencyjny i jak go diagnozować.
Uzależnienie od hazardu − leczenie
Jak leczyć uzależnienie od hazardu? Najlepiej udać się do poleconego specjalisty terapii uzależnień, który pomoże zrozumieć sytuację i pokaże, jak pracować nad mechanizmami pchającmi gracza w stronę ryzykownych zachowań. Przed postawieniem diagnozy potrzebna będzie rozmowa nie tylko z uzależnionym, ale także z jego bliskimi. Gracz musi być zaangażowany w psychoterapię, żeby mogła przynieść efekty. Leczenie kontunuuje się w poradni po zakończeniu podstawowego programu psychoterapii.
Samodzielne próby zapanowania nad hazardem mogą być skuteczne, ale tylko, gdy nie jest to hazard patologiczny. Co można zrobić, żeby nałóg nie rozwinął się do tego stopnia? Przede wszystkim warto nauczyć sie przegrywać i nie kontynuować gry w ramach rewanżu. Lepiej unikać gry w momentach emocjonalnego czy alkoholowego pobudzenia lub wręcz przeciwnie – w chwilach obniżonego nastroju. Za wszelką cenę unikaj pożyczania pieniędzy, zadłużania się i wykorzystywania wspólnie zarobionych pienędzy do własnych, oczywistych celów. Gracz musi koniecznie ograniczyć do minimum czas poświecany na granie, najlepiej zerwać kontakty z innymi grającymi nałogowo.