Krioablacja: rewolucja w leczeniu migotania przedsionków!

Czym jest tajemnicza krioablacja? Migotanie przedsionków to dziś już nie wyrok. Można je skutecznie leczyć nie tylko farmakologicznie, ale także zabiegowo. Krioablacja to zabieg, który stosuje się w Polsce od 2008 roku. Zobacz, na czym polega ta metoda leczenia migotania przedsionków.

Migotanie  przedsionków − co to za choroba?

Najczęstszym zaburzeniem rytmu serca jest migotanie przedsionków. Ryzyko wystąpienia tej choroby wzrasta wraz z wiekiem. Aktualnie jest rozpoznawane u 2% osób dorosłych oraz u 10% osób po 75. roku życia. Szacuje się, że może dotyczyć nawet 6 mln mieszkańców Europy.

Migotanie przedsionków prowadzi nie tylko do przedwczesnych zgonów, ale również może znacząco pogarszać jakość życia.

A jak może się objawiać? Migotanie przedsionków możesz odczuwać najczęściej jako kołatanie serca, czyli uczucie nierównego bicia serca, któremu może towarzyszyć duszność i bóle zamostkowe.

Najbardziej niebezpiecznym powikłaniem migotania przedsionków jest udar niedokrwienny mózgu. Dlatego najważniejsze jest jak najszybsze wdrożenie przez lekarza właściwego leczenia przeciwkrzepliwego.

Sprawdź też, o czym świadczy wysoki puls.

Leczenie migotania przedsionków

Obecnie migotanie przedsionków można leczyć farmakologicznie, kardiowersją elektryczną, zabiegiem ablacji RF lub krioablacji.

Ablacja RF (prądem o częstotliwości radiowej) stanowi obecnie standard w leczeniu inwazyjnym arytmii, natomiast krioablacja jest metodą alternatywną i to na niej chcę się skupić.

Zarówno ablację RF, jak i krioablację zaleca się wszystkim pacjentom z objawowym, napadowym migotaniem przedsionków, którzy stosują już farmakoterapię. U niektórych można rozważyć wykonanie ablacji, jako leczenia pierwszego rzutu. Lekarz uwzględni przy tym wybór pacjenta i potencjalne korzyści, jakie może dać zabieg.

Sprawdź też, czym są leki antyarytmiczne.

Szczególne korzyści z ablacji migotania przedsionków odnoszą pacjenci ze współwystępującą niewydolnością serca. W Polsce bardzo rzadko wykonuje się ablację po 75. roku życia ze względu na duże ryzyko, z jakim wiąże się taki zabieg w tym wieku.

Krioablacja serca − na czym polega?

Krioablacja migotania przedsionków jest najnowszą techniką ablacji, stosowaną w Polsce od 2008 roku. Polega na zniszczeniu ognisk arytmii, które zlokalizowane są zwykle w ujściach żył płucnych za pomocą miejscowego (punktowego) zamrażania tkanki ciekłym azotem w temperaturze od -70⁰C  do -80⁰C.

Zabieg krioablacji trwa zazwyczaj 1− 2 godziny i jest przeprowadzany w znieczuleniu miejscowym. Oznacza to, że pacjent jest przytomny podczas całej procedury, ale nie odczuwa dolegliwości bólowych.

Lekarz wykonuje nakłucie żyły udowej w okolicy pachwiny, żeby wprowadzić cewnik, czyli małą rurkę, do prawego przedsionka serca. Robi się to pod kontrolą promieniowania Roentgena.

Sprawdź też, kiedy stosuje się rozrusznik serca.

Następnie, żeby dostać się do lewego przedsionka, do którego uchodzą żyły płucne, lekarz wykonuje niewielki otwór w przegrodzie, która oddziela oba przedsionki (u ok. 20% pacjentów istnieją naturalne połączenia między prawym i lewym przedsionkiem, wtedy nie ma potrzeby nakłuwania przegrody).

W lewym przedsionku wypełnia się balon, który następnie jest przykładany do ujścia żyły płucnej, żeby czasowo zamknąć przepływu krwi między przedsionkiem i żyłą.

Kolejnym krokiem jest obniżenie temperatury powierzchni balonu, co powoduje zamarznięcie tkanki w miejscu styku ujścia żyły płucnej. Dzięki niskiej temperaturze wytwarza się blizna, która skutecznie zatrzymuje sygnały elektryczne powodujące migotanie przedsionków.

Sprawdź też, o czym może świadczyć kłucie w mostku.

Po zabiegu krioablacji

Bezpośrednio po krioablacji chorzy są monitorowani na sali pozabiegowej i mają założony przez kilka godzin opatrunek uciskowy w okolicę nacięcia pachwiny. Większość pacjentów następnego dnia po zabiegu może wrócić do domu. Głównym zaleceniem po zabiegu jest zwykle graniczenie swojej aktywności przez następne dni. Po zabiegu obowiązuje kontynuacja leczenia przeciwzakrzepowego i antyarytmicznego przez co najmniej 2 miesiące. W późniejszym okresie utrzymanie tego leczenia zależy od innych czynników ryzyka udaru mózgu.

Zazwyczaj po ok. 3 miesiącach można ocenić skuteczność krioablacji i czy udało się wyeliminować podłoże arytmii. W ciągu 1. roku od zabiegu nie obserwuje się nawrotu migotania przedsionków u 87% pacjentów, natomiast w ciągu 5 lat u 53% pacjentów.

Krioablacja serca jest ogólnie uznawana za bezpieczną i skuteczną metodę leczenia migotania przedsionków. Jest to procedura minimalnie inwazyjna, która nie wymaga otwarcia klatki piersiowej, ani wykonywania dużych nacięć.

Krioablacja − możliwe działania niepożądane?

Najczęściej efektem ubocznym zabiegu jest lokalne podrażnienie i okołozabiegowy ból głowy, który ustępuje samoistnie po kilku godzinach.

W wyniku krioablacji może dojść do czasowego porażenia prawego nerwu przeponowego, które wiąże się z utrudnionym oddychaniem. Jednak u większości pacjentów ustępuje w ciągu kilku godzin.

U 2% pacjentów może wystąpić krwawienie z miejsca wprowadzenia cewnika.

Do poważniejszych powikłań dochodzi znacznie rzadziej: u mniej niż 0,5% pacjentów może wytworzyć się zator w krążeniu mózgowym (udar mózgu), u mniej niż 0,3% może wystąpić tamponada serca. Wyjątkowo rzadko dochodzi do zwężenia żył płucnych.

Krioablacja pozwoliła na zwiększenie bezpieczeństwa i skrócenie czasu zabiegu. Ta metoda jest podobnie skuteczna jak ablacja RF.

Utrudnienie w przeprowadzeniu zabiegu pojawia się, jeżeli pacjent ma nietypową anatomię ujść żył płucnych czy też występuje konieczność podawania kontrastu.