Choroba Meniere’a − przyczyna nagłych i silnych zawrotów głowy

Choroba Meniere’a objawia się zawrotami głowy, postępującym niedosłuchem odbiorczym i szumem usznym. Schorzenie związane jest zaburzeniem w obrębie ucha wewnętrznego. W większości przypadków stosuje się leczenie zachowawcze, ale w razie braku satysfakcjonujących wyników − podejmuje się także leczenie chirurgiczne.  

Choroba Meniere’a − co to jest?

Choroba Meniere’a zwana także wodniakiem błędnika to jedna z przyczyn zawrotów głowy. Schorzenie jest rzadkie i dotyczy błędnika w uchu wewnętrznym. Jego istotą jest nadmierne gromadzenie się płynu, wzrost ciśnienia w błędniku i następstwa, jakie z tego wynikają. Istnieje wiele teorii na temat przyczyn choroby. Wiąże się ją czynnikami genetycznymi, zaburzeniami immunologicznym, infekcjami, urazami, chorobami metabolicznymi czy naczyniowymi.

Czym też objawy zapalenia błędnika.

Choroba Meniere’a − objawy

Typowym objawem choroby Meniere’a są napadowe, nawracające ataki zawrotów głowy o charakterze wirowania otoczenia. Towarzyszy temu jednostronny szum uszny i pogorszenie słuchu, a często także nudności, wymioty czy wzmożona potliwość. Niektórzy skarżą się także na nieprzyjemne uczucie pełności w uchu. Napady trwają zwykle od kilku minut do kilku, rzadziej kilkunastu godzin. Po takim ataku zawrotów, czasem przez kilka kolejnych dni utrzymują się bóle głowy, uczucie zmęczenia czy niepewność przy chodzeniu.

Przebieg choroby jest zmienny i dość indywidualny. U niektórych okresy remisji (braku objawów) trwają wiele miesięcy, u innych napady choroby stale się powtarzają. Pomiędzy atakami mogą pojawiać się zaburzenia słuchu o zmiennym nasileniu, szumy uszne i wspomniane uczucie pełności. Z biegiem trwania choroby upośledzenie słuchu postępuje.

Choroba Meniere’a dotyczy zarówno kobiet, jak i mężczyzn (z niewielką przewagą kobiet) i pojawia się w różnym wieku − zwykle między 30. a 70. rokiem życia. Najczęściej dotyczy jednego ucha, ale w zaawansowanej fazie może występować obustronnie.

Sprawdź też leki i krople na ból uszu.

Zespół Meniere’a − rozpoznanie

Rozpoznanie choroby opiera się zwykle na szczegółowym wywiadzie i specjalistycznych badaniach dodatkowych, takich jak badania audiologiczne, badania układu równowagi czy badania obrazowe, np. rezonans magnetyczny. W dużej mierze postawienie rozpoznania opiera się jednak na obrazie klinicznym, czyli na tym, jak choroba się objawia.

Choroba Meniere’a − leczenie

U większości chorych, choroba Meniere’a leczona jest w sposób zachowawczy. Istotne jest zwrócenie uwagi na dotychczasowy styl życia. Palenie tytoniu, picie alkoholu, nadużywanie kofeiny, duża ilość soli w diecie czy nadmierny stres mogą zaostrzać objawy choroby.

W okresie napadu, konieczne jest zapewnienie choremu spokoju i umożliwienie mu odpoczynku w pozycji leżącej. Doraźnie stosuje się także niektóre leki np. leki przeciwko zawrotom głowy czy przeciwlękowe. Podstawowym lekiem przydatnym w czasie długoterminowej terapii jest betahistyna, czyli syntetyczny analog histaminy. Warto wiedzieć, że wyraźnej poprawy swojego stanu możesz oczekiwać dopiero po kilku tygodniach systematycznego zażywania preparatu. Stosuje się także diuretyki, czyli leki moczopędne i sterydy podawane bezpośrednio do jamy bębenkowej.

W okresach międzynapadowych (ale nie w ostrej fazie objawów), ważną rolę spełnia również rehabilitacja układu przedsionkowego. W około 80% przypadków, pacjenci dobrze odpowiadają na farmakologiczne leczenie. U pozostałych warto rozważyć leczenie chirurgiczne, które obejmuje: nacięcia, tworzenie przetok, uszkadzanie narządu przedsionkowego z użyciem technik fizycznych lub chemicznych, przecięcie nerwu czy drenaż i stosowanie pulsów ciśnienia.

Pamiętaj, że zarówno leczenie farmakologiczne, jak i inwazyjnemetody nie wyleczą choroby Meniere’a, a jedynie pomagają łagodzić objawy. Wielu chorych uzyskuje jednak wieloletnie remisje i nie odczuwa dokuczliwych efektów schorzenia.

Sprawdź też, jakie mogą być przyczyny wymiotów i nudności.

Zawroty głowy − skąd się biorą?

Wbrew pozorom, zawroty głowy to skomplikowany i niełatwy temat. A kto ich doświadczył – wie, że potrafią czasem całkowicie uniemożliwić funkcjonowanie i istotnie obniżyć jakość życia. Towarzyszą im zaburzenia równowagi, a nierzadko także uciążliwe nudności i wymioty.

Istnieje bardzo wiele przyczyn zawrotów głowy. Urazy ucha wewnętrznego, zapalenia błędnika, niedokrwienie, nowotwory, tzw. łagodne położeniowe zawroty głowy, choroba lokomocyjna, udar czy migrena. A to tylko niektóre z nich.

Co więcej, uczucie zawrotów może być jednym z objawów innych chorób ogólnych, np. zaburzeń krążenia, problemów natury psychicznej, chorób neurologicznych. Mnogość przyczyn nierzadko wymaga pogłębienia diagnostyki i szczegółowej analizy konkretnego przypadku. Niestety nie zawsze udaje się ustalić, skąd pochodzi objaw.

Pamiętaj, że jeśli diagnozujesz zawroty ze swoim lekarzem, warto byś precyzował co dokładnie masz na myśli − dla wielu osób pod pojęciem zawrotów głowy, może kryć się szereg znaczeń.

Źródła:

1. P. Gajewski, A. Szczeklik, Interna Szczeklika. Podręcznik chorób wewnętrznych

2. W. Narożny, J. Siebert, R. Wojtczak, Epidemiologia zwrotów głowy i zaburzeń równowagi

3. K. Niemczyk, K. Pierchała, R. Bartoszewicz, A. Jasińska, Choroba Meniera cz. 1. Kryteria diagnostyczne i obraz kliniczny Choroby Ménière’a (ChM), komentarz do aktualnych zaleceń i doświadczenia własne

4. W. Narożny, W. M. Nyka, J. Siebert, Etiopatogeneza, diagnostyka i leczenie choroby Meniere’a

5. M. Kameswaran, S. Goyal, Meniere’s Disease

6.  W. Narożny, I. Kocić, Współczesna terapia zawrotów głowy i zaburzeń równowagi